پشت پنجره ایستاد تا هوای مطبوع صبحگاهی را استشمام کند . به کوچه نگاه انداخت .غلظت آلودگی به قدری زیاد بود که انتهای کوچه دیده نمی شد . آهی کشید و رادیو را روشن کرد.اخبار هواشناسی می گفت : «وضعیت اضطرار برای گروه حساس» پوزخندی زد :«گروه حساس » -« از تردد های غیرضروری پرهیز […]
پشت پنجره ایستاد تا هوای مطبوع صبحگاهی را استشمام کند .
به کوچه نگاه انداخت .غلظت آلودگی به قدری زیاد بود که انتهای کوچه دیده نمی شد .
آهی کشید و رادیو را روشن کرد.اخبار هواشناسی می گفت : «وضعیت اضطرار برای گروه حساس»
پوزخندی زد :«گروه حساس »
-« از تردد های غیرضروری پرهیز کنید .»
پوزخند عمیق تری زد : برای تردد های ضروری چکار کنیم ؟
پاکت سیگارش را برداشت .توی این حجم آلودگی دود سیگار به حساب میومد؟اگرم میومد چه اهمیتی داشت ؟
سیگارش را روشن کرد .پک عمیقی زد .دودش را با حرص بیرون فرستاد .به سمت انتهای کوچه که دیده نمی شد .دود به شیشه خورد و برگشت به سمت صورتش .
موبایلش زنگ خورد .در میان هاله ای از دود نگاهش به اسم روی گوشی افتاد .
ماتش برد ….
«او» بود ….
بعد از این همه وقت دوباره زنگ زد ….
سیگارش را در جاسیگاری فشرد و گوشی را برداشت .فلش سبز را به سمت راست گوشی کشید و خیره شد به ته کوچه ….
آسمان در انتهای کوچه، آبی بود .
برگ درختان تکان می خورد .
آواز کبوتری که روی شاخه نشسته بود را می شنید .
هنوز هم هوایی برای تنفس وجود داشت …
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
