مامان سوپرمن

بچه که بودم یه روز توی حیاط خونمون کنار شیر آب ،گل درست کردم و پای گلی مو کردم توی دمپایی و پام که لیز شده بود از بالای دمپایی اومد بیرون و گیر کرد .هر کاری کردم نتونستم درش بیارم.همینجوری مستاصل نشستم روی زمین و با خودم فکر می‌کردم که دیگه پام در نمیاد.بعد خودم رو تصور کردم توی مدرسه و دانشگاه و لباس عروسی و …..در حالیکه این دمپایی هنوز تو پام مونده و من دیگه باید همیشه یه لنگه کفش بخرم…
یه ساعتی همینطوری ناراحت نشستم و تو رویا بودم که مامان از مدرسه اومد.منو که دید کنار دیوار نشستم گفت چی شده ؟منم جریانو گفتم و گفتم دیگه در نمیاد بعد اومدم بغض کنم که یهو مامان با یه حرکت دمپایی رو عمودی کوبید زمین و پام ازاد شد و بعد بدون اینکه بدونه منو از چه مخمصه بزرگی تا اخر عمر نجات داده ،گفت برو دست و پات رو بشور بیا داخل…

منم خوشحال از اینکه دیگه نمی خوام با این دمپایی برم مدرسه و دانشگاه و عروسی …. رفتم داخل .
البته وقتی که ادامس گیر کرد تو موهام هم دوباره همین تصور رو داشتم که باید تا اخر دنیا با این موهای بهم‌چسبیده زندگی کنم و حتی به این فکر کردم که واسه عروسیم ارایشگر چطوری باید اینا رو بپوشونه تا دیده نشن که البته اونجا هم مامان سوپرمن با قیچی اومد و منو نجات داد …

خب حتما دیگه لازم نیست دهها موقعیت مشابه رو بگم که قهرمان همشون مامان بود و منو از زندگی تا اخر عمر با یه خرابکاری نجات داده.

امروز که امیرطاها یواشکی لاک قرمزمو‌ برداشت و ماشینشو رنگ کرد و بعد متوجه شد همه دستاش رو قرمز کرده و حتما فکر کرده که تا اخر دنیا دیگه انگشتاش همینطور لاکی میمونه،یاد اون موقعها افتادم …

شدم مامان سوپرمن

رفتم با لاک پاکن همه انگشتاش رو تمییز کردم تا امیرطاها فکر نکنه خرابکاریها رو نمیشه درست کرد.

کاش همه ی خرابکاری های دنیا همین قدر کوچک بودند و واسه همه خرابکاریهای دنیا یه مامان سوپرمن بود و سربزنگاه میرسید و همه چیز رو درست می کرد و مسیر دنیا رو از سمت ویرانی به سمت زیبایی تغییر می داد…