اگر پای در بند نبود و حصاری وجود نداشت دوست میداشتم نسیم باشم آرام و رها می وزیدم بر مخمل دریاها نوازش می کردم تپه ی آرام شب را میبوسیدم سینه ی ارغوان را و می تکاندم پیراهن نارنج را با خود میبردم اشک و بغض کیهان را عبور می کردم از لابلای گیسوی […]
اگر پای در بند نبود و حصاری وجود نداشت
دوست میداشتم نسیم باشم
آرام و رها
می وزیدم بر مخمل دریاها
نوازش می کردم تپه ی آرام شب را
میبوسیدم سینه ی ارغوان را
و می تکاندم پیراهن نارنج را
با خود میبردم اشک و بغض کیهان را
عبور می کردم از لابلای گیسوی قصه
و
می رسیدم به حیاط سبز عشق
می نوشیدم مزه ی خوش باغ دلت را
تا لمس کنم صدای زندگی را …
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
