یک عالمه کار ریخته بود توی سرم که هنوز هیچ کدام انجام نشده بودند. سراغ هر کاری که می رفتم عذاب وجدان انجام ندادن مابقی کارها ، مانع از تمرکزم می شد و عملا هیچ کاری به نتیجه نمی رسید و نیمه کاره رها می شد. خب می توانید حدس بزنید که احساسی که آخر […]
یک عالمه کار ریخته بود توی سرم که هنوز هیچ کدام انجام نشده بودند. سراغ هر کاری که می رفتم عذاب وجدان انجام ندادن مابقی کارها ، مانع از تمرکزم می شد و عملا هیچ کاری به نتیجه نمی رسید و نیمه کاره رها می شد. خب می توانید حدس بزنید که احساسی که آخر شب داشتم و حجم بالای کارهایی که انجام نداده بودم چقدر وحشتناک بود. احساس ناکارآمدی و عدم توانایی انجام کارهای روزانه که منجر به عدم انجام کارهای هفتگی ، ماهانه و سالانه می شد، غیرقابل تصور بود.
البته ساده ترین راه حل برنامه ریزی بود .من برنامه های متفاوتی را اجرا کردم .لیست روزانه با زمان دقیق تدوین کردم. اما برنامه ریزی تنها کافی نبود و وقتی انتهای روز به لیست و مواردی که تیک نخورده بودند نگاه می کردم ،نا امید می شدم.
بالاخره بعد از جستجو در مورد افراد موفق و بررسی برنامه ریزی های متفاوت و سعی و خطاهای بسیار به اصولی برای برنامه ریزی رسیدم که در اینجا با شما به اشتراک می گذارم.
مهمترین نکته در برنامه ریزی این است که از انجام کارهای روزانه تان لذت ببرید .نحوه برنامه ریزیتان در عین اینکه کاربردی و اصولی است ،نباید طاقت فرسا و خسته کننده باشد .کنار هم قرار گرفتن حجم بالایی از کارهای سخت در زمان های طولانی شما را از ادامه دادن ناامید می کند و باعث می شود هر لحظه به دنبال راه فراری باشید تا از انجام آنها شانه خالی کنید.
نحوه درست برنامه ریزی سبب می شود شما در زمان حال زندگی کنید و از انجام کار خود بدون توجه به باقی برنامه های خود، نهایت لذت را ببرید.
با خود بی تعارف باشید و بدانید که هر کسی ظرفیت و توانی برای انجام حجم بالایی از امور دارد .با شناخت محدودیتهای زمانی ، جسمی ، شغلی و شخصی می توانید انتظار معقولانه ای از خود و تواناییتان داشته باشید. توقع بیش از حد از خود، شما را به انسانی سرخورده و مستاصل مبدل می کند .
الویت در زندگی هر کسی تعریف خاص خودش را دارد و متفاوت است؛ اما نکته مهم این است که کارهای خود را بر اساس اضطرار و ضرورتهای زندگی شخصی و شغلی خود الویت بندی کنید . انجام کارهای اضطراری و ضروری در صدر همه ی امور هستند .کارهای اضطراری و غیر ضروری در الویت بعدی قرار می گیرند. سپس امور ضروری و غیر اضطراری و در انتها کارهای غیر ضروری و غیر اضطراری.
استاد موفقی می گفت : راز داشتن چند ساعت اضافه در روز ،یک ساعت زود بیدار شدن است .انرژی انسان در ساعات اولیه صبح و به دور از هیاهوهای روزانه ، فوق العاده و غیر قابل انکار است. کافیست امتحان کنید.
البته ذکر این نکته شایان اهمیت است که باید خواب کافی و مفید به میزان هفت ساعت و نیم در طول شب داشته باشید . قبل از خواب از جستجو در شبکه های اجتماعی بپرهیزید تا هنگام بیدار شدن بدن و ذهنتان خسته و آشفته نباشد.
سحرخیزی برای افرادی که به دیر خوابیدن عادت کرده اند حتی با رعایت میزان کافی خوابیدن بسیار طاقت فرسا و حتی غیر ممکن به نظر می رسد.اما با چند راهکار کوچک می توانید به راحتی از پس آن بر می آیید.
نوشتن لیست کارهایی که باید در طول روز انجام دهید بسیار مفید است . می توانید لیست را بر اساس کارهای ثابت و موقت تهیه کنید .حتما از شب قبل لیست را تهیه کنید ؛ چون ذهن در تمام طول شب در حال برنامه ریزی برای انجام کارهای فردا است و ممکن است صبح با ایده های تازه ای برای انجام امور برخیزید.
۷٫اطمینان به توانایی خود
به خود اطمینان دهید که هیج کس به اندازه ی شما برای انجام لیست روزانه ی اختصاصی شما توانایی ندارد . نترسید و شروع کنید .
کارها را بر اساس زمانی که به آنها اختصاص دادید، به چند ده دقیقه قسمت کنید. دو نکته ی مهم در این حالت وجود دارد:
و نکته قابل ذکر این است که اگر کاری را در کل روز نتوانستیدکامل انجام دهید ، حداقل درصدی از آن را انجام داده باشید .
کارها را به گونه ای برنامه ریزی کنید که مابین آنها یک زمان کوتاه برای استراحت یا تفریح داشته باشید. این روند را می توانید برای کارهایی که زمان طولانی تری را در بر می گیرد هم در نظر بگیرید. به این ترتیب که آنها را به چند قسمت تقسیم کنید( همان روش ده دقیقه ها) و با توجه به ضرورت و اضطرار انجام آنها زمانهایی را برای مکث در نظر بگیرید.
بعضی از کارهای غیرضروری و غیر اضطراری را می توانید در کنار کارهای دیگر همزمان انجام دهید. مثلا زمانی را که در مسیر هستید می توانید برای گوش دادن به فایل های صوتی تخصصی در نظر بگیرید .
نمونه راهکارهای ارائه شده برای نشان دادن نقشه راهی است که هر کس می تواند با توجه به توانایی جسمی و روحی ، نوع برنامه کاری و زندگی خود شخصی سازی کند.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
[…] راهکارهایی برای برنامه ریزی جذاب […]
[…] راهکارهایی برای برنامه ریزی جذاب […]
[…] راهکارهایی برای برنامه ریزی جذاب […]