داستان « زیافت تاویل رکیک مگس» از دفتر اول مثنوی معنوی را خواندم. داستان درباره مگسی است که در چاله‌ای که از بول خر پر شده است، بر پر کاهی سوار می‌شود و به خیالش می‌رسد که فرمانروای دنیا شده است و حتی به آن هم راضی نمی‌شود و ادعا می‌کند که در کشتیرانی مهارت […]
داستان « زیافت تاویل رکیک مگس» از دفتر اول مثنوی معنوی را خواندم. داستان درباره مگسی است که در چاله‌ای که از بول خر پر شده است، بر پر کاهی سوار می‌شود و به خیالش می‌رسد که فرمانروای دنیا شده است و حتی به آن هم راضی نمی‌شود و ادعا می‌کند که در کشتیرانی مهارت دارد و زمانی را در این حوزه‌ی تخصصی به تفکر پرداخته است.
| آن مگس بر برگ کاه و بول خر | همچو کشتیبان همی افراشت سر |
| گفت من دریا و کشتی خوانده‌ام | مدتی در فکر آن می‌مانده‌ام |
| اینک این دریا و این کشتی و من | مرد کشتیبان و اهل و رای‌زن |
| بر سر دریا همی راند او عمد | می‌نمودش آن قدر بیرون ز حد |
| بود بی‌حد آن چمین نسبت بدو | آن نظر که بیند آن را راست کو |
| عالمش چندان بود کش بینشست | چشم چندین بحر هم چندی نشست |
| صاحب تاویل باطل چون مگس | وهم او بول خر و تصویر خس |
| گر مگس تاویل بگذارد برای | آن مگس را بخت گرداند همای |
| آن مگس نبود کش این عبرت بود | روح او نه در خور صورت بود |
چقدر این تاویل در زندگی امروزمان پررنگ است. درد خودپرستی و خود‌‍برتر‌‌بینی که دامنمان را گرفته است .
همان دردی که آنجا به نقطه‌ی اوج رسید که چشمهایمان فراتر از نوک انگشتانمان را ندید. خیال کردیم در این هستی تنها هستیم. فقط ما خدا را می‌شناسیم و می‌پرستیم. تصور کردیم بهشت برین، مختص ماست و ملائک، فرش قرمز را برایمان گسترانده‌اند تا آن را به قدوم مبارکمان مزین کنیم.
به خیالمان همین چند رکعت نمازِ خسته و اشک زیر پرچم امام حسین و نشستن بر خوان یزید را فقط ما بلدیم و دیگران نام خدا را هم بر زبان نمی‌آورند چه برسد به پرستیدن او.
درد از همین جا آغاز شد. فرهنگ و روابط اجتماعی را به بهانه مذهب از بین بردیم و ترس از بندگان را جایگزین محبت خداوند کردیم.
بر تکه برگ سرگردان سوار شدیم و بر چاله‌ای کوچک، حکمرانی کردیم و اندیشیدیم که این، اریکه‌ی هستی است. چشمها را بر دلها بستیم و بر لباس گشودیم.
فراموش کردیم که این مسند قدرت به یک فوت ملایم و لرزشی ناچیز بند است. از یاد بردیم آنکه خدای ماست، پروردگار تمام هستی است. کافر و عابد، همه آفریده و مخلوق اویند. برتر دانستن خویش، فقط گرفتارمان می‌کند به فنا شدن در همان چاله‌کوچک.
| تازه کن ایمان نه از گفت زبان | ای هوا را تازه کرده در نهان |
| تا هوا تازه ست ایمان تازه نیست | کاین هوا جز قفل آن دروازه نیست |
| کرده‌‌ای تاویل حرف بکر را | خویش را تاویل کن نی ذکر را |
| بر هوا تاویل قرآن می‌‌کنی | پست و کژ شد از تو معنی سنی |
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
