ای دل چو زمانه میکند غمناکت ناگه برود ز تن روان پاکت بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند زان پیش که سبزه بردمد از خاکت قبلا هم درباره او کمی می‌دانستم و چند کلامی از او خوانده بودم؛ اما او را دقیق ندیده بودم. امروز در ادامه تحقیقاتم درباره بزرگان این سرزمین، […]
ای دل چو زمانه میکند غمناکت
ناگه برود ز تن روان پاکت
بر سبزه نشین و خوش بزی روزی چند
زان پیش که سبزه بردمد از خاکت
قبلا هم درباره او کمی می‌دانستم و چند کلامی از او خوانده بودم؛ اما او را دقیق ندیده بودم. امروز در ادامه تحقیقاتم درباره بزرگان این سرزمین، مستندی درباره خیام و وجوه مختلف او دیدم که بسیار جالب و البته متفاوت بود. در این مستند ابعاد شناختی از این حکیم بزرگ را با سه دیدگاه بررسی کردند که در اینجا مختصری از مفهومی که برداشت کرده‌ام را مینویسم.
امروز ترا دسترس فردا نیست
و اندیشه فردات به جز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست
در گوش دلم گفت فلک پنهانی:
حکمی که قضا بود ز من میدانی؟
در گردش خود اگر مرا دست بدی،
خود را برهاندمی ز سرگردانی.
اسرار ازل را نه تو دانی و نه من،
وین حرف معما نه تو خوانی و نه من؛
هست از پس پرده گفتگوی من و تو،
چون پرده برافتد، نه تو مانی و نه من.
اما هر سه استاد معتقد بودند که خیام نسبت به دنیا دیدگاه روشنی داشت و آن این است که دنیا بسیار بی‌اعتبار است و همین دو روز طول می‌کشد؛ بنابراین باید از آن لذت برد و بی‌خیال بود.
این قافله ی عمر عجب میگذرد!
دریاب دمی که با طرب میگذرد؛
ساقی، غم فردای حریفان چه خوری.
پیش آر پیاله را، که شب میگذرد.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
