«به همه آنها که شبیه تو هستند محتاجم تا بفهمم، کجا کدوم خشت رو اشتباه گذاشتم که دروغ شده نقل و نبات زندگیم» زل زدی به صورتم و پوزخند می‌زنی. پک عمیقی به سیگارم می‌زنم و دود را رو به سقف پوف میکنم و به تو که روی صندلی چوبی روبرویم پایت را روی پایت […]
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
