هر چه قدر هم آدمهای متفاوتی اطرافتان باشد، باز هم هیچ کس جایدیگری را نمیگیرد. اینکه پدر درونگرای جدیت، بعد از صرف غذایی که تو پختی، سرش را کج کند وچشمش را ببندد که یعنی عالی بود، یک طرف اینکه پسرت بعد از خوردن یک غذای من درآوردی که آخر سر با پنیر تزئینش کردی، […]
هر چه قدر هم آدمهای متفاوتی اطرافتان باشد، باز هم هیچ کس جایدیگری را نمیگیرد.
اینکه پدر درونگرای جدیت، بعد از صرف غذایی که تو پختی، سرش را کج کند وچشمش را ببندد که یعنی عالی بود، یک طرف
اینکه پسرت بعد از خوردن یک غذای من درآوردی که آخر سر با پنیر تزئینش کردی، بگوید این بهترین غذایی بود که خوردم، طرف دیگر
هیچ آدمی از ازل تا ابد وجود ندارد که جای دیگری را بگیرد. هر کسی در قلب ما جای خودش را پیدا میکند.
قلب چیز عجیبی است، نه پهنا دارد نه درازا؛ برای هر کسی جا پیدا میکند؛ اما گاهی برای یکی چنان بی‌عرض و طول می‌شود که تصورمی‌کنی شده به اندازه یک مورچه یا دانه برنج.
گاهی هم چنان عمیق می‌شود که کسی چنان درش غرق می‌شود که نشانی ازش یافت نمی‌شود.
اما سرانجام هر کسی جای خودش را می‌گیرد؛ هرچند کوچک و ناپیدا یا بسیار بزرگ و وسیع.
مهم این است که چه کسی لحظه های بیشتری، سرزمین قلبمان را مالک باشد.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
