گفتن اینکه در لحظه زندگی کن و غم گذشته و ترس از آینده را کنار بگذار، خیلی راحت به نظر می‌رسد؛ اما در واقعیت ما چفت شده‌ایم بهگذشته و وصلیم به آینده. افکار کهنه و رفتاراشتباه مانند پتکی که با نخ آویزان است، بالای سرمان قرار دارد و هر لحظه ممکن است نخ پاره شود […]
گفتن اینکه در لحظه زندگی کن و غم گذشته و ترس از آینده را کنار بگذار، خیلی راحت به نظر می‌رسد؛ اما در واقعیت ما چفت شده‌ایم بهگذشته و وصلیم به آینده.
افکار کهنه و رفتاراشتباه مانند پتکی که با نخ آویزان است، بالای سرمان قرار دارد و هر لحظه ممکن است نخ پاره شود و ما متلاشی.
برای بعضی رفتارها هم دیگر فکر نمی‌کنیم؛ عادتمان شده. اصلا به چشممان نمی‌آید.
مثلا مادرم یخچال اضافه‌ای در اتاق وسطی خانه‌اش دارد که بعد از مدتها یخچال را و به اتاق کناری منتقل کرد.
هنوز بعد یک ماه وقتی میخواهم وسیله‌ای را از یخچال بردارم دوباره به اتاق وسطی می‌روم و با جای خالی یخچال مواجه می‌شوم.
اما دوباره بار بعد، ابتدا به همان اتاق می‌روم. انسانها جایزالخطا هستند. می‌توانند اشتباه کنند و جبران کنند. اما وقتی اشتباه از رویعادت صورت بگیرد، مدام تکرار می‌شود. اشتباه می‌کنیم، میفهمیم، عصبانی می‌شویم، جبران می‌کنیم و بعد دوباره اشتباه می‌کنیم.
اشتباه از روی عادت، دیگر اشتباه نیست، حماقت است.
باید دوباره خود را واکاوی کنیم تا اشتباهات عادی‌مان را برطرف کنیم.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
