گفتن اینکه در لحظه زندگی کن و غم گذشته و ترس از آینده را کنار بگذار، خیلی راحت به نظر میرسد؛ اما در واقعیت ما چفت شدهایم بهگذشته و وصلیم به آینده.
افکار کهنه و رفتاراشتباه مانند پتکی که با نخ آویزان است، بالای سرمان قرار دارد و هر لحظه ممکن است نخ پاره شود و ما متلاشی.
برای بعضی رفتارها هم دیگر فکر نمیکنیم؛ عادتمان شده. اصلا به چشممان نمیآید.
مثلا مادرم یخچال اضافهای در اتاق وسطی خانهاش دارد که بعد از مدتها یخچال را و به اتاق کناری منتقل کرد.
هنوز بعد یک ماه وقتی میخواهم وسیلهای را از یخچال بردارم دوباره به اتاق وسطی میروم و با جای خالی یخچال مواجه میشوم.
اما دوباره بار بعد، ابتدا به همان اتاق میروم. انسانها جایزالخطا هستند. میتوانند اشتباه کنند و جبران کنند. اما وقتی اشتباه از رویعادت صورت بگیرد، مدام تکرار میشود. اشتباه میکنیم، میفهمیم، عصبانی میشویم، جبران میکنیم و بعد دوباره اشتباه میکنیم.
اشتباه از روی عادت، دیگر اشتباه نیست، حماقت است.
باید دوباره خود را واکاوی کنیم تا اشتباهات عادیمان را برطرف کنیم.