دارن هاردی در کتاب اثر مرکب معتقد است که هر حرکت کوچکی شروعیک انقلاب بزرگ در زندگی است. حال این حرکت می‌تواند در مسیر مثبت باشد و یا منفی. مثلا خوردن یک لقمه بیشتر در زمانی که تحت رژیم هستید، شاید به نظر اتفاق بزرگی نیاید اما تداوم آن در دراز مدت تاثیر قابلملاحظه‌ای در […]
دارن هاردی در کتاب اثر مرکب معتقد است که هر حرکت کوچکی شروعیک انقلاب بزرگ در زندگی است.
حال این حرکت می‌تواند در مسیر مثبت باشد و یا منفی.
مثلا خوردن یک لقمه بیشتر در زمانی که تحت رژیم هستید، شاید به نظر اتفاق بزرگی نیاید اما تداوم آن در دراز مدت تاثیر قابلملاحظه‌ای در نتیجه سلامتی شما خواهد گذاشت.
یا مثلا خواندن یک صفحه مطالعه در روز در طول یکسال نتیجه‌ی به بزرگی خواندن ۳۶۵ صفحه خواهد داشت.
امروز یک داستان جالب در این کتاب خواندم درباره نگاه به ویژگیهای مثبت دیگران.
آقای هاردی از تجربه شخصی خودش در ارتباط با همسرش نوشته بود. به این شکل مه دفترچه‌ای تهیه کرده بود و هر روز یک ویژگیمثبت از او را در دفترچه می‌نوشت و در پایان یکسال آن را به همسرش هدیه کرد.
مشخص است که علاوه بر خوشحالی همسر از این اتفاق، بزرگترین موفقیت برای خود نویسنده کسب شد. او با نوشتن هر ویژگی یااتفاق مثبت در روز در واقع نگاهش به همسرش متفاوت شد و در مقابل همسر هم ارتباطش با او به سمت مسیر مثبت گرایش پیدا کرد.
من این تجربه را در مورد یک ویژگی غالب اطرافیانم داشتم. به این ترتیب که یک صفت مثبت در اطرافیانم را پیدا می کردم و آن را کناراسمشان سیو می‌کردم تا زمانی که نامشان را میبینم ابتدا ویژگی مثبتشان به یادم بیاید.
بنابراین امروز من هم دفترچه‌ای گرفتم و تصمیم دارم از امشب یک ویژگی که در طول روز از همسرم و فرزندانم به چشمم می‌آید رایادداشت کنم تا هر روز تمرین کنم که نگاهم به انسانها بی‌قضاوت و با محبت باشد.
و متوجه بشوم که آدمهای کنار من، چه روح بزرگ و زیبایی دارند.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
