خانم جوان برای سومین بار در همین دو دقیقه که من در مغازه منتظر بودم، پرسید«اسمتون چی بود» ساعت ساز از بالای عینک نگاهش کرد و با کمی مکث گفت«ملکی» خانم جوان خندید. دسته‌ی باریکی از موهای صاف قهوه‌ای‌اش را زد پشت گوشش و گفت «گفتین برم پیش آقای… » دوباره یادش رفت. در همین […]
وارد اتاق که شد، بوی بامجان سرخ شده و قورمه و سالاد شیرازیهمراهش به اتاق هجوم آورد. لکه‌ای بالای جیب مانتوی سفیدش دیده می‌شد. سلام کرد و هیکل باریکش را روی صندلی انداخت. باورم نمی‌شد که او طراح شهرک شمال باشد. حتی چروکهای شال و مانتویش را نگرفته بود. چگونه آن همه ظرافت و دقت […]
اول دبیرستان که بودم مامانم رفت حج عمره. آن موقع ها درگیر تحولات در زمینه شخصیتی و تفکری بودم و به دلیل همان درونگرایی و شاید بیشتر سردرگمی، نوشتن یادداشتها وذهنیاتم زیاد شده بود. با خودم فکر کردم که نامه‌ای بنویسم و از طریق مامانم بفرستم خانه خدا هنوز هم نمی‌دانم انتظارم از آن کار […]
تازه با مفهوم ‘آنافورا‘ آشنا شده بودم و بسیار ذوق داشتم تا با هرجمله یا کلمه‌ای، آنافورایی خاص بنویسم. آنافورا یعنی با یک کلمه یا جمله ثابت، پشت سر هم جمله‌های مختلفبنویسیم. مثلا با کلمه ‘زندگی یعنی‘ یا جمله ‘ اگر من نویسنده بودم‘ ده یا بیست تا جمله بنویسیم . یک روز آقای جوان […]
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
آخرین دیدگاه‌ها