در درون دل خود کرم ابریشمی داشتم رنگین و سنگین که سالها در پیله قلبم اسیر شده بود … روزی پروانه ای از قلبم پرواز کرد و بالا رفت … در حال اوج گرفتن به کبوتری سفید مبدل شد و به زیبایی بالا رفت … کمی بعد کبوتر قشنگ من ، قوی زیبایی شد […]
در درون دل خود کرم ابریشمی داشتم رنگین و سنگین که سالها در پیله قلبم اسیر شده بود …
روزی پروانه ای از قلبم پرواز کرد و بالا رفت …
در حال اوج گرفتن به کبوتری سفید مبدل شد و به زیبایی بالا رفت … کمی بعد کبوتر قشنگ من ، قوی زیبایی شد و باشکوه در آسمان می خرامید و اوج می گرفت …
همچنان بالا وبالاتر می رفت و بزرگ و بزرگ تر می شد …
تا اینکه تمام پهنای آسمان را در بر گرفت و همچنان به بالا رفتن ادامه داد … چندی بعد دیگر این آسمان نبود که قوی زیبای مرا در بر گرفته بود ، بلکه این قوی زیبای من بود که جهان را به تسخیر درآورده بود … !
و……
جهان کرم ابریشمی شد که در پیله او مانده بود ….
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
