از دل سنگ سخت قلبم ، جوانه بزن عشقم در دلم خانه کن ،بیرون بیا ،هوا را تازه کن بخوان مرا تا بدانم نامت را بمان با من تا بفهمم راهم را آه آمد قطره مرواریدی رخشان از دل آسمان چشمم تا بدانم که هستی و من هستم که نمی دانم …. در دلم خانه […]
از دل سنگ سخت قلبم ، جوانه بزن عشقم
در دلم خانه کن ،بیرون بیا ،هوا را تازه کن
بخوان مرا تا بدانم نامت را
بمان با من تا بفهمم راهم را
آه آمد قطره مرواریدی رخشان
از دل آسمان چشمم
تا بدانم که
هستی و من هستم
که نمی دانم ….
در دلم خانه کردی و بودی از ازل
این منم که ندانستم و نمی دانم
مرا دوست بدار که دوستت دارم
ای بهترین بهترینم !
فروردین ۱۳۸۹
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
