کلمه، جادوست. انسان می‌تواند با کلام افسونگری کند. همین وجه تمایز انسان با موجودات دیگر است. قدرت انسان نه در میان ثروت خلاصه می‌شود، نه مقام و منصب؛ قدرت انسان در میان کلامی است که جاری می‌کند. او می‌تواند با کلام، محیط و اطرافیان را از فرش به عرش ببرد و یا همانند افعی آنقدر […]
کلمه، جادوست.
انسان می‌تواند با کلام افسونگری کند. همین وجه تمایز انسان با موجودات دیگر است. قدرت انسان نه در میان ثروت خلاصه می‌شود، نه مقام و منصب؛ قدرت انسان در میان کلامی است که جاری می‌کند.
او می‌تواند با کلام، محیط و اطرافیان را از فرش به عرش ببرد و یا همانند افعی آنقدر سم بپاشد که هوا مسموم و غیر قابل تنفس شود.
کلمه و در ابتدا کلمه بود و کلمه نزد خدا بود و خداوند کلمه را به انسان سپرد تا براحتی مقصود خود را بیان کند.
کلمات در اختیار انسان همانند موم ورزیده می‌شوند.
گاهی همانند طراوت گل ،لطیف بود و شعر شد…
گاهی به گرمای محبت آغشته بود و مرهم شد…
زمانی بر بال منطق نشست و پند شد…..
یا
گاهی مانند تیغ شمشیر بود و زخم شد….
هنگامی بسان سنگ بر شفافیت شیشه نشست و درد شد….
زمانی به تندی باد آمد و خشم شد…..
گاهی بر تنگی دل فرود آمد و اشک شد ….
اما
آن هنگام که به اوج غم و شادی رسید ،بی قدر ماند
و
سکوت شد ……
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
