چراغ قرمز شد… زن و مرد در حالی که با آهنگ همراهی میکردند با شوق به هم اشاره میکردند: «باد میشم میرم تو موهات حرف میشم میرم تو گوشات. فکر میشم میرم تو کله ات ………» با صدای تلفن، مرد همزمان که آهنگ را کم میکرد جواب داد : […]
چراغ قرمز شد…
زن و مرد در حالی که با آهنگ همراهی میکردند با شوق به هم اشاره میکردند:
«باد میشم میرم تو موهات حرف میشم میرم تو گوشات. فکر میشم میرم تو کله ات ………»
با صدای تلفن، مرد همزمان که آهنگ را کم میکرد جواب داد :
جانم …..سلام مادر خوبین؟ ….ممنون ….خوبه کنار منه…….نه چرا؟(مرد نگاهی به همسرش کرد و با اشاره به تلفن گفت ):حتما شارژش تموم شده ….میخوای گوشی رو بدم بهش …..نه …من کار دارم…حالا یه وقت دیگه …اره خودم بهتون خبر میدم …خداحافظ
زن به روبرو نگاه کرد و گفت :حالا داستان میشه باید تا چند وقت جواب خاموشی گوشی رو بدم
مرد نگاهی به بیرون کرد و گفت :بی خیال
-آخه خانم جان بیخیال نمیشه
-خب منم همینو میگم بهش فکر کنی یا نه ناراحت باشی یا نه خانم جان پی اش رو میگیره پس بیخیال
-کاشکی جای زخمهای روی دلمم هم با بیخیالی خوب میشدن
مرد نگاه محبت آمیزی به همسرش کرد و گفت :خودم مخلص اون دل و زخمهاشو و خودت هستم تا آخر دنیا.مادرم رو به من ببخش
زن لبخند زد و در حالی که سرش رو به سمت بیرون می چرخوند ،گفت اگر این کار رو نمی کردم که دیگه الان “ما”یی نبود هزار با من و تو شده بود رفته بود پی کارش.
بعد با سرش به ماشین بغلی که صدای ضبطش خیلی بلند بود ، اشاره کرد و گفت :چطوری تو این سروصدا میتونه با موبایل حرف بزنه؟
مرد به رد اشاره همسرش نگاه کرد و زن موطلایی رو دید که در حالیکه سیگار را میان انگشتان کشیده و لاک زده اش نگه داشته بود با تلفن حرف میزد.
-شاید نمی خواد طرف بفهمه توی ماشینه
بعد هم خنده کنان صدای ضبط را بلند کرد و گفت عزیزم آهنگ خودمون رو عشقه
باد میشم میرم تو موهات …..
چراغ دوباره سبز شد …….
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
