درخت کاج پشت پنجره ،پر شده از مرواریدهای شفاف زیبا مثل آذین بندی موهای عروسی که از هیجان و شرم سرش را به زیر انداخته دونه های مروارید مثل بچه های شیطونی که به شرط مودب بودن وعده جایزه گرفتند ،روی شاخه به صف شدند و به نوبت منتظر پرش آزاد هستن در این […]
درخت کاج پشت پنجره ،پر شده از مرواریدهای شفاف زیبا
مثل آذین بندی موهای عروسی که از هیجان و شرم سرش را به زیر انداخته
دونه های مروارید مثل بچه های شیطونی که به شرط مودب بودن وعده جایزه گرفتند ،روی شاخه به صف شدند و به نوبت منتظر پرش آزاد هستن
در این بین من عاشق اون مرواریدهای وروجکی هستم که طاقت نمیارن و خارج از صف می پرن پایین توی جوی آب به امید پیدا کردن دنیای جدید ….. گاهی باید وا داد و دل رو به دریا داد «یه عمری راهه و در قدرت ما نیست
باید پارو نزد وا داد ! باید دل رو به دریا داد
خودش می بردت هر جا دلش خواست
به هر جا برد بدون ساحل همونجاست
به امیدی که ساحل داره این دریا
به امیدی که آروم میشه تا فردا»
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
