گاه انسان نسبت به دانسته های واقعی خود،بی توجه است و خویشتن را در هیچ تصویری،در هیچ داستان یا خاطره ای نمی یابد؛گویا هرگز وجود نداشته است. اما انسانهایی هستند در اطراف او که به هنگام معاشرت با آنها ،زوایایی از نوع تفکر و درونیات او هویدا میشود که از وجودشان بی اطلاع بوده یا […]
گاه انسان نسبت به دانسته های واقعی خود،بی توجه است و خویشتن را در هیچ تصویری،در هیچ داستان یا خاطره ای نمی یابد؛گویا هرگز وجود نداشته است.
اما
انسانهایی هستند در اطراف او که به هنگام معاشرت با آنها ،زوایایی از نوع تفکر و درونیات او هویدا میشود که از وجودشان بی اطلاع بوده یا حداقل عظمت وجودشان را درک نکرده بود.
این انسانها مثل نوشتن هستن.
همانطور که وقتی شروع به نوشتن میکنی ،به عالم شهود وصل میشوی و مطالبی را مینویسی که از دیدنشان انگشت حیرت به دهان میگیری،
هنگامی که در کنار آنها هم هستی انگار یک خود دیگر در تو ظهور میکند و شروع به ارائه اطلاعاتی می کند که تو شگفت زده در گوشه ای مینشینی و مبهوت “در پراکنی “خودت میشوی در حالیکه حتی در خلوت هم آنها را نشنیده بودی.
بعضی آدمها کتابهای زنده هستن . باید آنها را بخوانی تا خودت را بیابی.
این انسانها کم نیستند ،کافیست کمی در “سکوت”به اطراف بنگری و بشنوی.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
