فرهاد رو کرد به صورت روشن ماه‌منیر و گفت: «به نظرت یک روز زمان زیادیه؟» ماه منیر با لبخند به چشمان قهوه‌ای فرهاد نگاه کرد و گفت:« یک روز یک عمره، خدا جهان رو در شش روز آفرید، پس یک روز خیلی زیاده توی یک روز میشه عاشق بشی، میشه یک زندگی را شروع کنی، […]
فرهاد رو کرد به صورت روشن ماه‌منیر و گفت:
«به نظرت یک روز زمان زیادیه؟»
ماه منیر با لبخند به چشمان قهوه‌ای فرهاد نگاه کرد و گفت:« یک روز یک عمره، خدا جهان رو در شش روز آفرید، پس یک روز خیلی زیاده
توی یک روز میشه عاشق بشی،
میشه یک زندگی را شروع کنی،
میشه طلوع و غروب خورشید را ببینی،
توی یک روز میشه برگشت»
فرهاد به ماه منیر خیره شد و آرام گفت:« من فقط یک روز فرصت دارم»
خط‌های کنار چشم ماه منیر عمیق شدند:« اما یک روز که خیلی کمه… »
فرهاد لبخند زد و گفت:« گفتی یه عمره که»
ماه منیر که صداش می‌لرزید گفت:
« آره، اما برای یک دل سیر نگاه کردن،هزار سال هم کمه»
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
