صدای ریختن چای توی استکان کمر باریک را شنیدم و چشم از شاخههای پر از شکوفه که با نسیم ملایمی تکان می‌خوردند، گرفتم. بوی بهارنارنج در بینی‌ام پیچید؛ استکان را توی نعلبکی گل سرخی گذاشت و آرام به سمتم گرفت و گفت:« بخور تازه دمه» نگاهی به چشمهای شفافش که همیشه لایه نازک اشک داشت، […]
صدای ریختن چای توی استکان کمر باریک را شنیدم و چشم از شاخههای پر از شکوفه که با نسیم ملایمی تکان می‌خوردند، گرفتم.
بوی بهارنارنج در بینی‌ام پیچید؛
استکان را توی نعلبکی گل سرخی گذاشت و آرام به سمتم گرفت و گفت:« بخور تازه دمه»
نگاهی به چشمهای شفافش که همیشه لایه نازک اشک داشت، انداختم و استکان را از دستش گرفتم.
آرام گفتم:« حتی چای تازه دم بی‌بی هم کامم را شیرین نمی‌کنه.»
دستش را روی پایش کشید و گلهای پیراهنش را مرتب کرد و نفس عمیقی کشید.
به پشتی قرمز توی ایوان تکیه دادم و به موهای سفیدش که با روسری قرمز گل‌گلی‌اش مرتب نگهداشته بود، نگاه کردم.
دستهایش را روی قالی کشید و آشغالهای خیالی را از روی گلهای هفت رنگش جمع کرد و از پشت نرده ایوان در حیاط رها کرد.
گفتم:« بی‌بی خانم چای تلخ رو با چی بخورم؟»
قندان مسی را از کنار سماور برداشت و بی‌حرف گذاشت کنار استکان.
لبخند زدم و گفتم:«فقط قند؟ نباتی، کشمشی، توتی…»
با چشمهای عسلی‌اش خیره شد به صورتم و گفت:« عزیزجان نبات و کشمش و توت تلخی چای را می‌گیره؛ واسه دهنی که تلخه، قند هماضافه است»
بعد نگاهی کرد به برگهای آویزان پیچک که دور ستون ایوان چرخیده بود و گفت:« می‌دونی چرا بیشتر مردم چای رو با یه چیز شیرینمی‌خورن؟ »
منتظر جواب من نماند و ادامه داد:« چون پذیرفتن که طعم چای، تلخه؛ شیرینی و قند و نبات فقط بهونه‌اس برای ساختن یه طعم جدید کهتلخیه چای رو پس بزنه؛
وقتی می‌پذیری، راه، پیدا میشه»
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
