از شروع سال جدید در دوره‌ای شرکت می‌کنم با عنوان نظم شخصی. هنوز در ابتدای دوره هستم ولی نگاهم به جزئیات روزانه زندگیمتفاوت شده است. امروز بحث جالبی مطرح شد درباره اینکه بسیاری از کارها و چیزهایی که در طول روز تمام دغدغه ذهنی ما را تشکیل می‌دهند، چیزهاییهستند که فقط انرژی را از ما […]
از شروع سال جدید در دوره‌ای شرکت می‌کنم با عنوان نظم شخصی. هنوز در ابتدای دوره هستم ولی نگاهم به جزئیات روزانه زندگیمتفاوت شده است.
امروز بحث جالبی مطرح شد درباره اینکه بسیاری از کارها و چیزهایی که در طول روز تمام دغدغه ذهنی ما را تشکیل می‌دهند، چیزهاییهستند که فقط انرژی را از ما سلب می‌کند. مثلا تجربه شخصی خودم در مورد انتخاب غذا برای درست کردن است. در روز مقداری اززمانم را صرف فکر کردن به اینکه چه درست کنم می‌گذرانم.
حالا سوال اینجاست که چه کارهایی در طول روز ذهن انسان را مشغول می‌کنند در حالیکه عملا کمکی به پیشبرد تو نخواهند کرد وبیشتر در حال کشتن زمان و از بین بردن انرژی مفید انسان هستند.
یکی از مهمترین کارهای باطلی که اکثرا به آن مشغول هستیم، گشت و گذار در شبکه‌های اجتماعی است. چند وقتی است که خود رامحدود کردم که زمان کوتاه و مشخصی را در طول روز به این موضوع اختصاص می‌دهم. این محدودیت دوست داشتنی باعث شده استکه هم درگیر اخبار غیرضروری و شایعات بی‌محتوا نباشم و هم فرصت بیشتری برای استفاده مفید مانند مطالعه و یا نوشتن و یا صرفکردن وقت با بچه‌ها داشته باشم.
راه‌کار درست برای از بین بردن دغدغه‌های بی‌مورد ذهنی، گذاشتن قانون است. یعنی اینکه یک بار تصمیم بگیریم که برای فلان کار، یکواکنش مشخص نشان دهیم. مثالی که زده شد در کلاس این بود که مثلا وقتی قرار است شروع به نوشتن دو جمله که به ذهنمان رسیدهاست بکنیم، اگر با انبوهی از خودکارها و روان‌نویس‌های مختلف روبرو شویم و درگیر انتخاب یک از آنها شویم، دیگر مطلب از ذهنمانپریده یا بیات شده است.
بنابراین تصمیم درست در این مورد این است که یک خودکار یا روان‌نویس مشخص در نظر بگیریم که همیشه در دسترس باشد و وقتی رابرای انتخاب هدر ندهیم.
موارد دیگری نیز وجود دارد که با توجه به شخصیت و مشغولیات هر کس ممکن است متفاوت باشد و هر کس باید این چاله‌های ریز قاتلوقت را بیابد و یک بار برای همیشه سرشان را ببرد و فاتحه‌شان را بخواند و خود و علایق و الویت‌هایش را نجات دهد.
یک نکته مهم دیگر برای استفاده بهتر از شبانه روز داشتن یک برنامه کاری است که از شب قبل نوشته شده باشد.
به این ترتیب زمانی که روز شروع می‌شود دیگر سردرگم و بلاتکلیف نیستید برای انجام کارها و می‌توان چشم‌انداز مشخص و روشنی رابرای خود در نظر گرفت.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
