دیر آمدی، آنقدر دیر که دیگر چیزی از من نمانده تمام اندوه نبودنت را بلعیده‌ام خالی شدم،خاموش و تهی دیگر رمقی نمانده اما هنوز حاتمم، توانی هست برای بخشیدن؛ با انکه هزار شب بی خوابی از تو طلب دارم!
دیر آمدی،
آنقدر دیر که دیگر چیزی از من نمانده
تمام اندوه نبودنت را بلعیده‌ام
خالی شدم،خاموش و تهی
دیگر رمقی نمانده
اما هنوز حاتمم،
توانی هست برای بخشیدن؛
با انکه هزار شب بی خوابی از تو طلب دارم!
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
