درد بزرگ برای مردان بزرگ است . وقتی در راه عشق و عرفان قدم بر می داری، خودت را آماده می کنی برای هر خار مغیلانی و با خودت تکرار و تمرین می کنی که تمام کرشمه های یار را به دیده منت بپذیری . اما بعضی از کرشمه های یار چنان غافلگیرت می کنن […]
درد بزرگ برای مردان بزرگ است .
وقتی در راه عشق و عرفان قدم بر می داری، خودت را آماده می کنی برای هر خار مغیلانی و با خودت تکرار و تمرین می کنی که تمام کرشمه های یار را به دیده منت بپذیری .
اما بعضی از کرشمه های یار چنان غافلگیرت می کنن که توان رفتن را ازت می گیرن .نه اینکه عزم راسخ و اراده قویت از بین بره یا از میزان عاشقیت کم کنه ، نه، اما قدرت رو ازت میگیره و نیروی ادامه دادنت کم میشه .وسعت فشاری که رو سینه ات سنگینی می کنه آنقدر زیاده که تا مدتی گیج هستی ، مثل بوکسوری که در رینگ ضربه ناگهانی به صورتش خورده و باید مدتی بگذره تا از بهت خارج بشه .
اما تازه بعد از بهت ،واقعیت مثل سیلی به صورتت می خوره محکم و آتشین و غیر قابل باور و تو دستهات خالیه و چیزی جز حسرت ، آرزو و ای کاش در ذهن نداری اما کاری نمیشه کرد و این از همه نا امید کننده تره .زخمی که روی قلبت نشسته آنقدر عمیق و کاریه که تا مدتی قید تمام اصول و باورهایی که باهاشون یک عمر زندگی کردی رو می زنی و خودت رو می سپری به جریان ایجاد شده که هر چه میخواهد با تو بکند و به هر سو می خواهد ببرد .
خودت را تنها میبینی حتی در میان این همه جمعیت همدل و همدرد .چون هیچ کس گوش نیست که بشنوه حرفهای در دل مانده را تا براش سفره کنی و کمی فقط کمی از سنگینی بار دلت رو سبک کنی و همه هنوز تو را همان آدم تودار و سنگ صبور میدانند که اهل درددل نیست و نهایت دردش را با اشاره ای کوتاه برملا می کرده است . اما کسی نمی داند سنگ صبور هم بالاخره روزی می شکند و خودش سنگ صبور می خواهد و اگر تمام دنیا اشک شود و از چشم جاری ،باز هم به اندازه یک دل سیر حرف زدن قدرت ندارد . آنها نمی دانند که تمام خاطرات از سالهای خیلی دور تا سالها و روزهای خیلی نزدیک برات مرور می شود کارهای کرده و نکرده ، حرفهای زده و نزده ،فرصتهای از دست رفته که حسرت شدن.
اما تمام دنیا میداند که حقی برگردن نداری و تمام توان خود را برای اثبات برادری برای پناه بودن برای بزرگ بودن انجام دادی و اگر حسرتی هست نه برای کاستی و کم گذاشتن ، که برای استفاده نکردن از لحظه لحظه کنار هم بودن است ،برای کمی وقت برای ابراز دوست داشتن. که البته همه و او با تمام وجود این حس را درک کرده و به شما انتقال داده اند .
من از پس چهره شما کلماتی که به هم بافته می شوند و تا گلو بالا می آیند و بر زبان جاری نمی شوند و مثل یک لقمه بزرگ ته گلو گیر می کنند و تلالواش در نگاه پدیدار میشه را خیلی خوب می شنوم .
من دستی که قلبت را در میان گرفته و بیرحمانه فشار میده را می بینم .
من غم به وسعت دنیا که روی شونه هات نشسته رو با خودم میکشم .
من قفل بزرگ زده به زانوهات که توان حرکت را ازت گرفته را حس میکنم .
چون من جزئی از شما هستم و با سرافرازی کمی از خصوصصیاتتون را دارم و می فهمم که برای کسی که سکوت همیشه مرهم دلش بوده و توکل توشه راهش ، الان شکستن یعنی چه .
می دانم آشفتگی هم جزئی از راه عاشقی است و عاشق با هر تیغی که بر قلبش کشیده می شود دیگر آدم قبل نیست بلکه پخته تر ، عمیق تر و کامل تر می شود .کار عاشق ناز خریدن و ادامه دادن است . عاشق خسته می شود اما نا امید نه.
الان همه چشمها به شماست که همیشه تکیه گاه بودید و به هر ناز یار رقصیدین ،به کرشمه معشوق چشم گفتین .
می دانم خیلی سخت است و شما هم به رها شدگی نیاز دارین اما امروز روز یه وظیفه سنگین تری بر گردن شماست برای حمایت کردن ، تکیه گاه بودن و مامن آرامش بودن .
امروز که در این جاده همه از ناامیدی و خستگی کوله بار شونو زمین گذاشتن و دیگه توان ادامه ندارند ، به نور احتیاج است ،به امید برای شروعی دوباره
و
این نور شمایید ، انتخاب شمایید
در این انتخاب حتما حکمتی است که شما به حکیم بودن معشوق آگاه ترید .
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
