«از هر انگشتش هزار هنر می‌باره» این تعریفی بود که سالها پیش برای مناسب دانستن یک دختر دم بخت گفته می‌شد. سالهای پیش اگر کسی در چند رشته تحصیل می‌کرد و یا هنرهای متفاوتی بلد بود، دچار یک نوع مرتبه‌ای خاص بود که می‌توانست در هر زمینه‌ای اظهارنظر کند. از یک جایی به بعد به […]
«از هر انگشتش هزار هنر می‌باره»
این تعریفی بود که سالها پیش برای مناسب دانستن یک دختر دم بخت گفته می‌شد.
سالهای پیش اگر کسی در چند رشته تحصیل می‌کرد و یا هنرهای متفاوتی بلد بود، دچار یک نوع مرتبه‌ای خاص بود که می‌توانست در هر زمینه‌ای اظهارنظر کند.
از یک جایی به بعد به این نوع همه فن حریف بودن‌ها، می‌گفتند اقیانوسی به عمق یک سانت. افرادی که از هر دانش و فنی کمی می‌دانستند، دیگر احترام گذشته را نداشتند. این افراد بیشتر به عنوان انسانهای متظاهر و یا خودنما شناخته می‌شوند.
شاید این اتیکت زدن به این دلیل بود که این افراد بیشتر برای اینکه در یک جمع حرفی برای گفتن داشته باشند و یا در یک زمینه‌ای ادعای زیادی داشته باشند، مطالعات سطحی انجام می‌دهند.
به این ترتیب شد که اطمینان و اعتماد نسبت به انسانهایی که از شاخه‌ای به شاخه دیگر می‌پرند، کم شد. اما به نظر می‌رسد که نمی‌توان مطالعه یا تحصیل در فنون مختلف را در پیشرفت یک تخصص نادیده گرفت.
مثلا من رشته معماری را تا مرحله کارشناسی ارشد ادامه دادم و الان هم در همین رشته مشغول به کار هستم. اما سه سالی می‌شود که به صورت تخصصی در حال نوشتن و تحصیل در زمینه نویسندگی و داستان‌نویسی هستم. گاهی با خودم فکر می‌کردم که باید خیلی زودتر از اینها شروع به نوشتن می‌کردم و اصلا مسیر را شاید اشتباه رفته باشم. اما هر چه قدر در این زمینه پیش می‌روم متوجه می‌شوم که نکاتی که در زمینه معماری و جزئیات طراحی، شناخت کاربران و افرادی که در یک کاربری خاص قرار می‌گیرند و به طور کلی تمام علومی که در دوران تحصیل در زمینه معماری کسب کردم، چقدر مفید و کاربردی در زمینه نوشتن هستند.
در واقع نگاه من به پیرامونم و دقت در رفتار و انتظارات انسانها سبب می‌شود که بتوانم با جزئیات بهتر و دقیق‌تری صحنه‌ها را بسازم.
به تمام انسانهای عالم در ایران و جهان هم که نگاه بیندازیم و زندگینامه‌شان را بخوانیم متوجه می‌شویم که همه آنها در علوم مختلف صاحب عقیده و متخصص بودند. مثلا اکثر فیلسوفان در زمینه ریاضیات، نجوم و حتی معماری صاحب سبک هستند.
بنابراین به نظر می‌رسد که فارغ از تظاهر و جلب توجه دیگران، خیلی خوب است که در کنار هر زمینه‌ای که فعالیت میکنیم، به کسب دانش و آموختن فن در علوم متفرقه بپردازیم.
در واقع اینکه سطح اطلاعات و تخصصمان را افزایش دهیم نه تنها اشتباه نیست بلکه باید اتفاق بیفتد تا بتوانیم در زمینه‌ای که علاقه داریم عمیق و متخصص‌تر شویم.
گسترش سطح دانش و وسعت نگرش به عنوان مته‌های پرقدرتی هستند تا به اعماق روشنی در یک فن برسیم.
بنابراین از برچسب سطحی بودن نباید ترسید و در هر زمینه‌ای دستی بر آتش داشتن ما را عمیق‌تر و نگاهمان را وسیع‌تر می‌کند.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
