دیروز عکسی دیدم از سنگ قبر ژاپنی که رویش کیوآرکد حک شده بود و با اسکن آن ویدئوی کوتاهی از زندگی شخص نشان دادهمی‌شود. این یک سنگ قبر هزاره‌ی سوم است که به هر انسان غریبه‌ای هم این امکان را می‌دهد که با تماشای فیلم نسبت به خلاصه زندگی آنشخص آگاهی پیدا کند و شاید […]
دیروز عکسی دیدم از سنگ قبر ژاپنی که رویش کیوآرکد حک شده بود و با اسکن آن ویدئوی کوتاهی از زندگی شخص نشان دادهمی‌شود.
این یک سنگ قبر هزاره‌ی سوم است که به هر انسان غریبه‌ای هم این امکان را می‌دهد که با تماشای فیلم نسبت به خلاصه زندگی آنشخص آگاهی پیدا کند و شاید به قضاوت بنشیند.
مسلما در حال حاضر کیوآرکد روی سنگ قبر برای آدمهای خاص و مهمی است که در حیطه هنری یا اجتماعی یا فرهنگی یا سیاسی ویا اقتصادی تاثیر گذار بودند.
اما ممکن است برای انسانهای ثروتمندی که بخواهند چهره خوبی از خود بجا بگذارند هم استفاده شود.
نکته مهم داستانی است که در آن فیلم کوتاه نمایش داده می‌شود. حتما فیلم را از قسمت‌های زیبا و اتفاقات مهم زندگی شخص تهیهمی‌کنند و مطمئنا رنجها و سختیهایی که او کشیده نمایش داده نمی‌شود.
نکته بعدی میزان صداقت در انتخاب اتفاقها و واقعیت‌هایی است که رخ داده است.
احتمالا بعد از رواج این نوع سنگ قبرها، مثل تمام وقایع تاریخی که از گزند بدعت و تحریف در امان نبوده‌اند، آنها نیز بی‌نصیب نخواهندماند.
به زندگی خود که می‌اندیشم نمی‌دانم اگر قرار به گذاشتن فیلمی از زندگی من باشد، چه چیز را نمایش می‌دهند.
نمی‌دانم اصولا کار مهمی برای ارائه دادن هست.
یا اصلا در زندگی من چیزی ارزشمند برای نمایش وجود دارد.
شاید هم تنها چیز قابل نمایش، فقط یک عبارت ساده است:
«آمد ، کمی از وقت و هوا و انرژی جهان استفاده کرد و رفت»
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
