می‌گویند “رزق” یعنی همان پشتوانه و اعتباری که برای هر کسی متفاوت است. “روزی” همان میزان مصرف روزانه است که افراد بر اساس میزان رزقشان از آن بهره‌مند می‌شوند. اما از همه مهمتر “برکت” است. برکت شامل همه افراد نیست و هیچ ارتباطی با میزان رزق ندارد. “برکت” یعنی لذتی که شخص از مصرف روزی‌اش […]
می‌گویند “رزق” یعنی همان پشتوانه و اعتباری که برای هر کسی متفاوت است.
“روزی” همان میزان مصرف روزانه است که افراد بر اساس میزان رزقشان از آن بهره‌مند می‌شوند.
اما از همه مهمتر “برکت” است. برکت شامل همه افراد نیست و هیچ ارتباطی با میزان رزق ندارد.
“برکت” یعنی لذتی که شخص از مصرف روزی‌اش می‌برد.
به اشتباه تصور می‌شود که رزق یعنی پشتوانه مالی و روزی فقط پولی است که روزانه بابت مایحتاج هزینه می‌کنیم.
اما در حقیقت انسان برای هر چیزی اعم از تفکر، خصایص، شادی، کلمه و صحبت، حواس پنجگانه، مال و ثروت، علم و آگاهی دارای رزق است اما اغلب فراموش می‌کند تا روزی خود را از پشتوانه‌ای که دارد، مصرف کند. در واقع از میزان روزی هیچ گاه کاسته نمی‌شود اما انسانها چشم روی داشته‌هایشان می‌بندند و هر روز فقیرتر می‌شوند.
به همین دلیل رفته رفته برکت و لذت هم از کارها و رفتار و تفکرش دور می‌شود.
استادی داشتیم که معتقد بود انسان حتی برای کلمات روزانهاش هم یک روزی دارد و باید مراقب باشد تا از این روزی در جهت درست استفاده کند. هدر دادن کلمات برای مباحث بی نتیجه و یا گفتگوها و نوشته های بی ثمر در فضاهای اجتماعی سبب می شود که روزی را در جهت اشتباه مصرف کنیم.
مثلا در زمینه هنر و نویسندگی، تمام بزرگان بهترین کارهایشان را صبح و اول وقت انجام میدادند تا از میزان روزی خود به نحو احسن و در مسیر تخصصی استفاده کنند.
بنابراین برای موفقیت در مسیر توسعه فردی باید از روزی خود به درستی استفاده کنیم.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
