مامانم معدنی از گیاهان دارویی دارد. هر کجای بدنتان که تیر بکشد یا درد بکند مامانم مثل سوپرمن با گیاهی سر میرسد و آب را روی آتش میریزد. مامانم این سواد را از مادربزرگم به ارث برده است. احتمالا او هم از مادر یا مادرشوهرش. همیشه برایم سوال بود که انسانها چقدر زمان صرف کردند […]
مامانم معدنی از گیاهان دارویی دارد. هر کجای بدنتان که تیر بکشد یا درد بکند مامانم مثل سوپرمن با گیاهی سر میرسد و آب را روی آتش میریزد. مامانم این سواد را از مادربزرگم به ارث برده است. احتمالا او هم از مادر یا مادرشوهرش.
همیشه برایم سوال بود که انسانها چقدر زمان صرف کردند تا به خواص داروهای گیاهی پی بردند. مثلا چند هزار بار داروی دل درد را به جای تسکین اعصاب، به خورد بیماران دادند تا فهمیدند که کدام دارو برای چه مرضی مناسب است.
چندی قبل خیلی اتفاقی در یک کتاب به جواب این سوال رسیدم. آنجا نوشته بود که در میان سرخپوستان این باور وجود داشته است که طبیعت با انسانها ارتباط برقرار میکند و به این ترتیب بسیاری از انتقال اطلاعات به این صورت شکل گرفته است. برای همین است که در فیلمهایی که مربوط به سرخپوستان است، همیشه آنها را می بینیم که در محلی میان بیشه یا پیش درخت یا در دل کوه با چشمانی بسته نشسته اند و در سکوت فکر میکنند.
این ارتباط در میان همه انسانها رایج بوده اما رفته رفته با آمدن ماشین‌آلات و مدرنیزه شدن انسانها کمرنگ شده است تا جایی که دیگر این رابطه به حداقل ممکن رسیده است و حتی می توان گفت از بین رفته است.
جهان مدرن، سرشار است از هیاهو و سروصدا. به هر سمت که بنگری و در هر وادی که قدم بگذاری، آنقدر آلودگی صوتی و ذهنی موج می‌زند که اجازه شنیدن صدای هستی یا همان درون را به شما نمی‌دهد.
در حقیقت به نظر میرسد که انسانِ مدرن از طبیعت خویش و صدای هستی دور مانده است. انسانِ گذشته زمان بسیار زیادی را در طبیعت و یا در خلوت می‌گذراند. اما هر چه در علم و تکنولوژی پیشرفت کرد، به همان اندازه از خود و درون خود دور شد.
زندگی بر اساس یک ریتم خاص جریان دارد. در تمام طبیعت که بنگریم، متوجه می شویم که همه چیز به صورت پر و خالی یا هست و نیست یا به عبارتی سفید و سیاه وجود دارد. اصولا ریتم بر اساس توازن و هماهنگی بین صدا و سکوت ایجاد می شود. این توازن در زندگی امروز ما از ریتم افتاده است. انگار انسان از طبیعت خویش رانده شده است. دیگر ذهن ما فقط صدا را می شنود و زبان سکوت را متوجه نمیشود.
به نظر میرسد که انسانِ امروز، گمشده ای دارد که او را در این وانفسا تنها گذاشته است. پس باید برای بازیابی درون خود و بازگشت به جهان اصلی در میان این حجم از هیاهو به دنبال کمی سکون و سکوت باشیم تا انسان بتواند ارتباطِ فراموش شده اش با هستی را دوباره برقرار کند.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
