ثبات نسل قدیم

وقتی تازه کامپیوترها با ویندوزهای جدید آمدند و از آن فضای تاریک و رعب‏ آور Dos خبری نبود، بیشترین چیزی که توجه کاربران را جلب می‏ کرد، صفحه بک گراند مانیتور بود.

تصاویر با کیفیت بالا و از مناظر زیبا که انسان را به داخل خود می‏ کشید و حقیقتا تعریف تازه‏ای از سفر مجازی را برای او بازگو می ‏کرد.

یک تصویر بود که من خیلی دوست داشتم. یک مزرعه با گندمها و علفهای زرد بود که با پرچین چوبی از فضای سبز خارج مزرعه جدا شده بود. پرچین از تنه ‏های نازک درختان بود. پرچین در قسمت ستون به صورت ضربدری روی هم بودند و با فاصله‏ های معینی از هم قرار گرفته بودند و بعد تنه ‏های نازک دیگری روی آنها قرار گرفته بودند.

خورشید در گوشه سمت راست تصویر بود و نورش در تمام تصویر پخش شده بود. کمی دورتر درختهای سبزی قرار داشتند که کنارشان گودال آبهایی بود که از همانجا نورشان منعکس می‏شد.

در انتهای تصویر هم کوههای به هم پیوسته مثل سایه دیده می‏شدند که تصویر را کامل می‏کردند.

من از همان پشت مانیتور بوی علف تازه را حس می‏کردم. گاهی بی‏ آنکه کاری کنم فقط به تصویر خیره می ‏شدم و خودم را می‏دیدم که با پای برهنه روی علفها می‏دویدم و باد در موهایم می‏پیچید و عطر سبزی و آفتاب را از لای موهایم عبور می‏داد. گاهی هم دامنم را جمع می‏کردم و روی پرچین می‏نشستم و به کوههای سایه‏ وار خیره می ‏شدم و از تابیدن آفتاب روی پوستم لذت می‏بردم.

اما حالا در کامپیوتر و لب‏تاب و تبلتهای نسل جدید هر بار که صفحه را باز می‏کنی با تصویری جدید مواجه می‏شوی. تصاویر زیبا بسیار با کیفیت و منحصربفرد که دیدنشان لذت‏بخش است اما ماندگار نیست.

انگار نسل جدید در همه چیز نیاز به بی‏ ثباتی دارد و تنوع طلب است. شاید نسل ما به خاطر گذراندن تلاطم‏ های روحی و روانی که مدام بر سرش می‏بارید، نیاز به ثبات را در همه چیز طلب می‏کرد اما این نسل نه به خاطر اینکه وضعیتش استیبل است یا نیست، بلکه روحیاتش دیگر سکون را نمی ‏طلبد و به وضوح نمی‏خواهد در یک نقطه باقی بماند. حالا این نقطه تصویر تبلتش است یا شغل متفاوت یا دوست یا هدف ثابت.