سالها بود که دوست داشتم کاری فوق العاده و متمایز انجام دهم اما آن را نمی یافتم. کارهای مختلفی مثل عکاسی، طراحی یا نقاشی را امتحان کردم اما هیچ کدام را به سرانجام نمی رساندم و همه را ابتر رها میکردم. تا اینکه سرانجام طی پروسه ای که قبلا به داستانش را مفصل گفتم، فهمیدم […]
سالها بود که دوست داشتم کاری فوق العاده و متمایز انجام دهم اما آن را نمی یافتم. کارهای مختلفی مثل عکاسی، طراحی یا نقاشی را امتحان کردم اما هیچ کدام را به سرانجام نمی رساندم و همه را ابتر رها میکردم. تا اینکه سرانجام طی پروسه ای که قبلا به داستانش را مفصل گفتم، فهمیدم که نوشتن کار مورد علاقه من است.
اوایل نوشتن برایم فقط جنبه تفریحی و برون ریزی درونی داشت اما کم کم فهمیدم که این نوع برخورد با کاری که دوست دارم را راضی ام نمیکند.
بنابراین در دورهه ای آموزشی شرکت کردم تا به این علاقه جهت بدهم. یکی از مهمترین اصولی که در این دوره ها آموختم، داشتن نظم در انجام دادن مدام نوشتن بود.
منظم بودن یکی از اصول مهم یادگیری است. نمی توان با شلختگی و بینظمی به دستاورد بزرگی رسید. البته این نظر به این معنا نیست که هر بی نظمی را رد کند. گاهی بعضی از پدیده ها و رفتارها ظاهری به ریخته دارند اما در واقع از نظمی نامرئی تبعیت می کنند.
مثلا من در دوران دانشجویی و شب هایی که تا صبح مشغول به ساختن ماکت و انجام پروژه های طراحی بودم، اتاقم ظاهری شلخته و گاهی وحشتناک داشت اما در آن شلوغی، جابجایی هر چیزی نظم ذهنی من را به هم میریخت.
در واقع نظم شخصی یک سبک از زندگی است که مطمئنا یک روزه اتفاق نمی افتد و مستلزم تمرین و تکرار است. به این ترتیب یک مدل ذهنی برای شخص اتفاق میافتد که به تدریج شکل کاملتری به خود میگیرد. ذهن انسان مدام در حال فرار است و میخواهد خود را از درآمدن در یک قالب رها کند. بنابراین اگر در حوزه تخصصی، نظمی وجود نداشته باشد، ذهن گریزپای انسان آن را فراموش می کند. به این ترتیب شخص هر بار باید هر آنچه را که قبلا آموخته و فراموش کرده دوباره یاد بگیرد. حال آنکه اگر ترتیب خاصی برای این یادگیری وجود داشته باشد، ذهن الگوها را دسته بندی میکند و دنبال آموزه ای تازه میگردد.
اما به نظر من داشتن علاقه به انجام یک کار نقش بسیار اساسی در شکل گیری و تداوم نظم برای پیش بردن آن فعالیت دارد. وقتی انسان مجبور به انجام کاری میشود مسلما بیشتر علاقه دارد تا زودتر آن را به اتمام برساند چه رسد که برای انجامش برنامه ریزی و نظم هم داشته باشد. اما زمانی که پای دلبستگی به میان برسد، تمام تلاش خود را میکند تا در جهت هر چه بهتر شدن آن قدم بردارد که نظم و تداوم در انجام آن از اصول مهم قرار میگیرد. در واقع انسان برای انجام کاری که دوست دارد، دنبال زمان نمی گردد، وقت می سازد.
نظم در طول زمان منجر به تداوم یادگیری و ماندگاری در مسیر مشخص میشود. بنابراین یکی از مهمترین راههای توسعه فردی و موفقیت در این زمینه، نظم مداوم در آموزش دیدن و یادگیری است.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
