داستان تازه ام که سر دوره خواندم، استادم گفت تو با این حجم از ایدئولوژی و دغدغه که هر روز در قالب نامه برایم می فرستی، چرا هیچ کدام را در داستانهایت نمی آوری. در واقع تو در داستانهایت حضور نداری. همین موضوع باعث شد که کمی با خودم خلوت کنم و به دغدغه هایم […]
داستان تازه ام که سر دوره خواندم، استادم گفت تو با این حجم از ایدئولوژی و دغدغه که هر روز در قالب نامه برایم می فرستی، چرا هیچ کدام را در داستانهایت نمی آوری. در واقع تو در داستانهایت حضور نداری.
همین موضوع باعث شد که کمی با خودم خلوت کنم و به دغدغه هایم فکر کنم. این خلوت مرا به کودکی ها و مسیری که تا اینجا آمدم برد. انگار از تمام اتفاقات و تفکر و دغدغه های من یک رشته نخ مشترک می گذشت. نخی که همه چیز را به هم وصل می کرد.
این اتفاق سبب شد تا به فکر نوشتن یک مجموعه مکتوب باشم.
نوشتن اگر به صورت هدفمند باشد قبل از هر چیز باعث منظم شدن ذهن انسان می شود. به این ترتیب با دسته بندی مطالب و مطالعه بیشتر، قبل از هر چیز ، خود انسان آموزش می بیند و در این موضوع به خصوص مطالب ارزشمندی را یاد می گیرد.
امروز تصمیم گرفتم تا یادداشت کوچکی در این صفحه بگذارم تا متعهد به نوشتن شوم. نوشتن یک کتابچه کوچک درباره تجربه شخصی و اموزه هایم در خصوص پیدا کردن دغدغه زندگی یا بخش گمشده ذهن.
شاید این کتابچه برای افرادی که به دنبال رسالت خود هستند و یا در پی پیدا کردن دلیل حضورشان در دنیا هستند، باشد.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
