همیشه در یک بازی عده‌ای بسیار شاد و عده‌ای بسیار غمگین هستند اما بازی از لحظه‌ها تشکیل می‌شود پس از آنها لذت ببر. همه ما با چنین اتفاقی در یک مسابقه ورزشی یا موقع انجام یک بازی مواجه شدیم. درست در لحظه ای که باورمان می شود که همه چیز تمام شده و برد […]
همیشه در یک بازی عده‌ای بسیار شاد و عده‌ای بسیار غمگین هستند اما بازی از لحظه‌ها تشکیل می‌شود پس از آنها لذت ببر.
همه ما با چنین اتفاقی در یک مسابقه ورزشی یا موقع انجام یک بازی مواجه شدیم. درست در لحظه ای که باورمان می شود که همه چیز تمام شده و برد و باخت کاملا قطعی شده، ناگهان در یک لحظه همه چیز برعکس می‌شود.
همین چند وقت پیش بود که در یک بازی دسته جمعی تا لحظات آخر بازی را واگذار کرده بودیم و فقط یک حرکت مانده بود تا کاملا مزه شکست را حس کنیم. طرف مقابل که برد یرایش مسجل شده بود، با انجام یک اشتباه فاحش که انجامش در حالت عادی بسیار بعید است، در نهایت ناباوری از عرش موفقیت سقوط کرد.
در زندگی ما هم دقیقا به همین منوال اتفاق می افتد. بسیار اتفاق افتاده که تصور کردیم به آخر خط رسیده ایم و دیگر هیچ روزنه امیدی وجود ندارد. به قول معروف «به مو رسیده اما پاره نشده»
یا برعکس مطمئن شدیم که همه چیز به سود ما به پایان رسیده است. اما نتیجه در لحظات آخر تغییر کرده است.
بنابراین بسیار مهم است که به لحظات توجه کنیم و مدیریت و کنترل آنها را در دست بگیریم.
ناامیدی زود راس یا شعف بی موقع می تواند ما را از ادامه دادن و تسلط کامل بر اوضاع و موقعیت پیش رو باز دارد.
بی شک یکی از مهمترین بخش های زندگی، موقعیت های غیرقابل پیش بینی است که مستلزم درایت و هوشیاری ما است.
پس چه بهتر که به جای اسارت در موقعیت ها، زمام امور را در دست بگیریم. در عین حال از مسیری که در آن حضور داریم نهایت استفاده را بکنیم. شاید هیچ لحظه ای به اندازه همین لحظه که در آن هستیم، لذت بخش نباشد.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
