می گفت خواهرش دیشب در عصبانیت حرفهایی به او زده که مانند یک واقعیت عریان به صورتش کوبیده شده. منت هر کاری که کرده بود را رویش گذاشته و کارهای او را نادیده گرفته است. بعد از آرام شدن هم یادش نبود که چه گفته و با یک عذرخواهی تلاش کرد قضیه را تمام […]
می گفت خواهرش دیشب در عصبانیت حرفهایی به او زده که مانند یک واقعیت عریان به صورتش کوبیده شده. منت هر کاری که کرده بود را رویش گذاشته و کارهای او را نادیده گرفته است.
بعد از آرام شدن هم یادش نبود که چه گفته و با یک عذرخواهی تلاش کرد قضیه را تمام کند.
چقدر ما با این موقعیت مواجه شدیم و حتی وقتی خودمان در این شرایط قرار گرفتیم به نظرمان آمد که دیگر نیازی به پرده پوشی نیست و زبانمان را رها کردیم تا هر چه می خواهد بگوید. تمام آنچه در دل خود مخفی کردیم و از آن نگه داری نمودیم در آن شرایط بیرون ریختیم.
به نظر می رسد که انسانها در حالت خشم، صادق ترند و خود را پشت کلمه های دروغین پنهان نمی کنند.
این اتفاق از آن جهت که انسان پی به واقعیتهای می برد، بسیار خوب است اما نکته مهم این است که در حالت عصبانیت، مشکلات و یا دلخوری ها با چندین برابر شدت بیرون می ریزند. مثل سیل جاری می شوند و ممکن است طرف مقابل را به قعری ببرد که حالا حالاها نتوانند خارج شوند.
اما راهکار چیست؟ کنترل خشم همیشه جواب نمی دهد. گاهی در حالت کنترل فرد عصبانی بیشتر از اطرافیان دچار بحران می شود. چون هم حرفهایی هست که بر دلش مانده و خود را محق برای بازگو کردن می داند و هم می داند گفتنش ممکن است نتیجه معکوس داشته باشد.
پس بهترین کار این است که در یک موقعیت آرام و با لحنی ملایم قبل از رسیدن به شرایط خشم، مسائل را بازگو کنیم و به راه حل برسیم. پرت کردن تمام واقعیتها حتی اگر انسان حق هم داشته باشد، نتیجه ای جز دوری و رنجش نخواهد داشت.
دلیل نوشتن برای هر کس منحصربفرد است. نوشتن برای من یعنی برون ریزی درونیاتیست که گاه همچون شهدِ معطر ،شیرین و دلپذیرند و گاه چنان تلخ می شوند که باید خوراک زباله های نه شب شوند و به دست رفتگر مهربان به سفر بی بازگشت فرستاده شوند. نوشتن یعنی رویارویی «من» با «خود». تقابلی که در زمان سوار شدن «من» بر قطار تکبر پیش می آید . «من» مغرورانه آنچنان با سر و صدای گوشخراشی می تازد که مرهمی جز نوشتن برای تنهایی اش نیست . برای «من» مینویسم تا بذر مهر و آگاهی را در برهوت سیری ناپذیرش بکارم.
